Kiezersleed

Nadat de vorige ronde bij een andere partij een incapabel oppositieraadslid zijn fractie verliet om zwijgend en vormloos aan te schuiven bij de grootste coalitiepartij, was ik voor dit soort dingen gewaarschuwd. Het is heel stuitend om zoiets van dichtbij mee te maken. Iemand laat zich op een post plaatsen, via kiezers die op een partij en een partijvisie, maar meestal niet op die persoon hebben gestemd en gaat daar vervolgens zonder aantoonbare inzet zitten. In kleine gemeentes zoals de onze is het vaak moeilijk om een kieslijst samen te stellen waarbij de volgorde dusdanig is dat je verzekerd bent van mensen die zich ook echt willen inzetten om de idealen te verwezenlijken. Vaak willen mensen wel steunen en achter de schermen helpen, maar om echt in de raadzaal te gaan zitten en het openbare werk ervoor te verzetten, dat wil of kan beslist niet iedereen. Of ze willen wel, maar ze achten zichzelf praktisch niet voldoende in de gelegenheid het goed te doen. Zo kunnen kieslijsten ontstaan waar je minder gelukkig mee bent. Dat kan dus fatale gevolgen hebben voor de fractie en voor de stem van de kiezer. Nu gebeurt het bij ons. Deze ronde moet ik weer in mijn eentje verder en heeft de coalitie er waarschijnlijk weer een zetel bij. Maar wie weet, misschien helpt deze toestand om andere mensen te vinden die wel echt iets willen betekenen om het groene en sociale geluid sterker te maken in deze gemeente. Dat zou heel mooi zijn en het is heel erg nodig.

Van de kers en de taart

Een grote boom vangt 45 vuilniszakken stof weg en een gemiddelde levert een jaar zuurstof voor vier mensen. Heb je er 100.000 dan reduceert dat de CO2 met 50 duizend ton. Dat is toch eigenlijk best goed bedacht, of heel gelukkig toeval.
Nu hield ik zonder dat al van bomen. Ik ken niets dat zo mooi laat zien dat de tijd verglijdt en zowel de tijdigheid als de tijdloosheid tastbaar maakt. Maar ik ken ook niets dat tegelijkertijd zo sterk en zo weerloos is als een boom.
Wij zien bomen als inwisselbaar. Je zaagt hier eentje om, pompediepom en je plant er daar eentje bij, hatsekiedei. Wat maakt het uit? Volgens mij net zoveel als het uit maakt dat je een historisch gebouw sloopt en het nieuw opbouwt. Je gooit iets weg dat tijd in zich draagt, dat sporen heeft, dat leven betekent en gekend heeft, opeens zet je je voeten niet meer in de passen van vele generaties voor je.
Daarom zijn monumenten waardevol voor ons en willen we ze behouden, het geeft ons wortels.

Bomen onthouden we niet, een enkele herkennen we, maar het zijn niet onze monumenten, ze dragen niet onze geschiedenis, op misschien wat snoeitechnieken na.
Bomen staan daar maar. Ze zijn er toevallig gegroeid, of ooit geplant, dus doen we naar believen met ze wat ons goeddunkt. Als we er niet omheen kunnen rijden, hun bladeren op ons tuingrint vallen, onze autoruiten na een parkeerpauze kleverig zijn, schaduw op onze zonnepanelen valt, of er beestjes uit dwarrelen, dan moeten ze weg.
Wij zijn immers de koning van de schepping, de kers op de taart van Onzelieveheer. Dat geeft ons blijkbaar rechten om de andere onderdelen van dat werk af te breken, of hoe zeggen wij kersen dat, in te passen in onze plannen.
We zijn eigenlijk een kers die zijn eigen taart opeet.

Daar gaan we weer..

Heb je dat nooit, dat je jezelf voor je kop kunt slaan dat je er weer in bent getrapt? Gisteravond stond er een raadsthema-avond op het programma. Eigenlijk stond hij daar niet, maar zou de eerste beeldvormende vergadering van de gemeente Eijsden-Margraten plaatsvinden, maar daarvoor hadden ze iets bedacht. Of hadden ze er iets tegen bedacht, waag ik nu opeens te denken? Vonden ze dat onze raad op geen enkele manier belemmerd mocht worden in zijn gang naar deze thema-avond in Voerendaal?

De inzet was het Middengebied. Een poos geleden stond de droom, of frustratie, of smeekbede, of wat dan ook van Annemarie Penn te Strake in de landelijke krant. In een open brief smeekte ze de mensen aan de andere kant van het land om ook naar ons te kijken, want wij zijn net zo leuk als de Randstad. Wat zegt ze? We zijn zelfs leuker dan de randstad want hier is nog ruimte en schone lucht en groener dan groen. En er wonen hier ook heeeel veel mensen. Minstens zo veel als in de Randstad als je alle steden in een cirkel van pak 'm beet 80 kilometer rond Maastricht erbij neemt. Wat zeg je? Meer zelfs? Wij zijn eigenlijk Randstad Zuid.

Ik schaamde me toen kapot. 'Wat zijn we toch losers', dacht ik, 'dat we constant aan de dikste tiet van het land willen hangen, terwijl voor hen aan de laatste mem horen.' Haar brief maakte dat voor mij nog eens pijnlijk duidelijk.

Hoezo Randstad Zuid? We zijn helemaal geen randstad, bij ons houdt het land niet op hoor. Je hoeft niet te kunnen zwemmen om over de grens te gaan. Met je passertje tel je toch ook de steden over de grens mee. Wat nou rand? Laat hen toch sudderen in hun eigen problemen. Als ze ons nodig hebben weten ze ons echt wel te vinden en laten we dan niet als blije bonobo's onze benen spreiden. We hebben hen niet nodig.Wat we nodig hebben, zijn politici die Frans en Duits praten.

Maar goed, soit, gisteren ging het over het Middengebied. De tuin van Zuid-Limburg, de groene parel in de stadse mossel, het Helende Heuvelland en het Minnend Maasdal, (oh nee, dat mag niet daar bij Eijsden).

Op zichzelf geen slecht idee om de waarde van het niet stadse gedeelte in Zuid-Limburg eens te onderschrijven en met zijn allen het belang ervan te definiëren. Maar dat 'met zijn allen', dat kennen ze niet hier in deze regio.

Ik was erheen gegaan met het idee dat we met de raadsleden van die zes (geloof ik) gemeentes over dat Middengebied zouden nadenken en de waardes, de mogelijkheden en de belemmeringen zouden gaan 'ophalen'. We lopen immers tegen veel dezelfde dingen aan, maar er zijn ook verschillen. Eijsden-Margraten zit midden in een burgerparticipatieproces over het buitengebied, dus verdomd, we kunnen erover meepraten.

Maar dat hoefde niet. Maastricht had een meneer met een hoge opleiding gevraagd om het even voor ons op te schrijven en we mochten luisteren naar zijn verhaal. Daarna mochten we nog wat vragen stellen en toen moesten we klappen omdat de burgemeesters iets gingen ondertekenen.

Wonderlijk toch dat de politiek en de burgers... Ze kunnen verdorie de raadsleden niet eens fatsoenlijk bij hun plannen betrekken. 

hadden we zelf echt niet kunnen bedenken...

.

Werk hebben is niks...

Gisteravond bleek dat de meerderheid in de commissievergadering bestaat uit twee roepende CDA-mannetjes. Na die wanhopig slecht geleide commissievergadering, ben ik echt
helemaal gewonnen voor een nieuw vergadersysteem. Duidelijke afspraken met een onafhankelijke voorzitter.

Vergaderingen met voorzitters die alleen maar tot doel hebben de vergadering niet te laten bestaan, kun je beter niet houden. Niet de inhoud, maar de klok bepaalt dan de voortgang. En dan gebeurt dat als je ergens op door wil vragen, geen nieuw onderwerp dus, maar een verdiepingsvraag wil stellen, het woord niet krijgt, omdat twee mensen roepen, ‘doe maar schriftelijk’.

Dat heb ik daarom maar meteen gedaan. Nu staat er dus een vraag, die in een minuut mondeling beantwoord had kunnen zijn, open. Deze artikelvraag moet ingevoerd worden in het digitale systeem, moet officieel door ambtenaren beantwoord worden, moet in de collegevergadering besproken worden en het antwoord weer officieel aan mij gestuurd. Dat noem ik nou belachelijke tijdverspilling.

Wat de vraag was? Oh niks bijzonders, alleen maar waarom een agendapunt waarin 84.000 euro voorbereidingskrediet werd gevraagd niet meer terug op de agenda is gekomen.(EML vroeg in juni om het een vergadering op te schuiven omdat ze er als fractie niet over hadden kunnen overleggen). Ik wilde wel weten hoe ze dat nu dan opgelost hebben met dat geld, zonder dat de raad daar toestemming voor gaf. Kleinigheidje.

Die vraag over dat verdwenen agendapunt had ik al op meer plekken gesteld onder andere in het presidium. Maar, bleek uit het rapport over de Trambaanfietsroute, Het presidium waar de agenda bepaald wordt, heeft daarin geen functie. Alles wat je daar vraagt, kun je net zo goed in een lege put schreeuwen. Het moet in een officiële openbare vergadering, of inderdaad op papier. Kwestie van kiezen wat het meeste werk oplevert. Het CDA hier houdt ambtenaren graag bezig.

En zij dan?

Ik hoor het regelmatig tijdens de ontwikkeltafelgesprekken die gevoerd worden over ons buitengebied: waar is de jeugd, de jeugd, de jeugd? De meesten van ons zijn immers dood en begraven in 2040, dus niet wij maar zij zouden zich druk moeten maken.
De burgemeester schermde zelfs met een basisschoolproject. ‘Toe maar, weer een project voor de basisschool!’, dacht ik, geloof ik, hardop.

De man waarmee ik al de hele avond het briefje met kernwaarden deelde, lachte en zei: ‘Toen ik
tien was had ik een heleboel ideeën over hoe het allemaal moest. Maar nu ben ik zó blij dat daar
niets van is uitgekomen.’Je kunt kinderen immers heel enthousiast krijgen voor een project, maar vraag van hen niks voor de lange termijn, daar zijn ze nog niet op gebouwd. Dat vergt groei en ervaringen.

‘Ga volgende keer als het in Mheer is, alsjeblieft mee’, zei ik tegen mijn zoon van eenentwintig, ‘Ze misten jullie zo, dat jij maar moet komen, dan hebben ze wat jeugd erbij.'
‘Oh ja?’, zegt hij ‘en zijzelf dan? Waren zij zo met het buitengebied bezig toen ze zo oud waren als ik?'
Verdomd, het is verhelderend om eens met de jeugd te praten, ik kan het iedereen aanraden.

T'is effe wennen

De gemeenteraad gedraagt zich op dit moment een beetje als mijn kat. Nu mijn thuis zich in een staat van verandering bevindt, ben ik uit de gratie. Schichtig schiet ze voor mijn voeten weg (de kat, niet de gemeenteraad) en een paar dagen geleden, toen ze eindelijk de kou eens trotseerde heb ik het helemaal verbruid. Die sneeuw zou ze me niet snel vergeven.

Maar nu de verandering wat vorm krijgt en sommige dingen al een vaste plek hebben, merk ik toch dat ze wat tot rust komt. Nog niet van harte, maar het gaat de goede kant op. Vermoedelijk gaat dat met de raad ook zo.

We staan aan de vooravond van het nieuwe vergadersysteem. Gisteravond werd de raad breed ingelicht over de plannen en als het goed is stemmen we 19 februari voor dit nieuwe vergaderproces en gaan we het vanaf maart anders aanpakken.

In wezen is het simpel. Per raadsronde is er een beeldbepalende vergadering. Dan halen we alleen maar informatie op. Twee weken later is de oordeelvormende vergadering, daarin gaan we over de onderwerpen in debat. En meteen daarna volgt een besluitvormende vergadering waarin we gaan stemmen over de stukken.

De beeldvormende vergadering bezorgt de meeste rimpelingen.
We zitten dan namelijk niet meer op een vaste plek, maar nemen bij toerbeurten deel aan gesprekken in een binnenkring. "Oei, oei, oei, dat wordt rommelig".
We mogen dan alleen maar technische vragen tellen, "Maar, maar, maar, de standpunten dan?".

Binnenkring vanaf de publieke tribune in Stein

En burgers kunnen ook aanschuiven "Ah, ah, ah, de nimby`s en de usual suspects!" (om de een of andere reden hebben we hier geen Nederlandse woorden voor)

Ik heb er veel zin in. Het oude systeem was opgebruikt, uitgemolken, kaalgesleten, verstoft. Ik zag in de loop der jaren commissieleden stoppen omdat ze er moedeloos van werden. We stootten talent af in plaats van het binnen te halen. Ik hoop dat dat gaat veranderen.

Ik hoop ook dat burgers er gebruik van gaan maken. Dat ze voor ons een informatiebron worden waar we beleid op kunnen bepalen. Het zal inderdaad in begin wat rommelig zijn, er zal vast van alles misgaan in de vraagstelling en zeker zullen ook mensen met hun eigen sores of frustraties komen leuren, maar daarvoor zijn regels die precies aangeven wat kan en wat niet.

Ik vermoed dat we volgend jaar om deze tijd niet meer beter weten en niemand zich meer kan voorstellen dat-ie zich goed voelde in het oude systeem. En met de kat komt het ook goed.

Dieudonné superstar?

We hebben een burgemeester van veel woorden en grote dromen. Dat weten we en daar moeten we soms om lachen, daar ergeren we ons bij tijden aan en we halen er op andere momenten onze schouders over op.

Maar hij zet er wel dingen mee in gang. Dat is niet altijd gemakkelijk voor wie met hem werkt, maar misschien, als we stiekem diep in ons hart kijken, wel noodzakelijk. Hij geeft zijn dromen ook niet op.

De nieuwe manier waarop we binnenkort als raad gaan werken en de zoektocht naar de burger zoals die nu ingezet is, komen allebei voort uit zijn onvermoeibaar hameren op het belang ervan. Dat hij bij tijden zijn hamer kwijt lijkt of in zijn enthousiasme over zijn gereedschap struikelt, doet daar niks aan af.

Gisteren was onze nieuwjaarsreceptie en er was iets nieuws. In plaats van een speech waarin deze burgervader iedereen een hart onder de riem wil steken en alle on- en zeker zinnige zaken probeert te benoemen in vervaarlijk bombastische zinnen, kregen we een film.

Dat was leuk. Misschien, als ik niet had geweten hoe graag onze burgemeester zijn burgers naar voren schuift, hoe trots hij werkelijk is op wat mensen in deze gemeente allemaal doen,  zou ik  gedacht kunnen hebben dat hij sterallures had, maar die gedachte kwam niet eens bij me op. Hij presenteerde ons in die film waar hij trots op is en wat hij waardevol vindt in deze gemeente.

En hij gaf zichzelf een beetje cadeau aan de mensen die hij bezocht. Dat klinkt wat raar, denk ik, maar een burgemeester moet in zekere mate aaibaar zijn. Een wethouder moet zijn best doen en met goed beleid komen, maar een burgemeester is de persoon waar het meest naar gekeken wordt. Als die zich persoonlijk met je bemoeit, weet je dat je gezien bent. Door in dit filmpje zelf in alle vroegte op te staan en met een cameraman of vrouw ondernemers en een pastoor te bezoeken, gaf hij hen persoonlijk een podium om de gemeente te kleuren.

Volgend jaar weer, zou ik zeggen, en dan ook mensen die wat krasserig kleuren, of buiten de lijntjes, op dat podium laten. Het kan een interessante verzameling filmpjes worden die een mooi beeld schetst van deze tijd in deze gemeente.

Voor wie toch liever een speech heeft:  Alstublieft!