begrip

Je schrijft om gelezen te worden. Wie zegt dat hij voor zichzelf schrijft op een openbare plek, liegt. En gelukkig word ik soms gelezen. Dat vind ik fijn. En als dan ook nog iemand reageert, kan ik daaruit opmaken dat er zelfs naar aanleiding van wat ik schrijf wordt nagedacht. Dat vind ik nog fijner. Vandaag vond ik een reactie op een blog dat ik in verkiezingstijd schreef. Over zinvol stemmen op laaggeplaatste vrouwelijke kandidaten, om zo meer vrouwen op meebeslissende posten te krijgen. De reactie had mijn stukje niet helemaal begrepen. Ik geloof dat de schrijver meende dat ik last had van penisnijd, of dat alle mannen in de politiek kampen met erectieproblemen. Ik kreeg een aanbod voor vitaminenpillen die een gezonde piemel garanderen.
Dan word ik nieuwsgierig, want waar heeft deze Engelstalige reageerder zijn aanbod op gebaseerd? Het blog herlezend denk ik, dat de verwarring is ontstaan door de opmerking dat Marion van der Kleij in het Gronsveld-Eijsden-gedeelte van onze gemeente wellicht wel strak in het gelid hing. Dat moet voor een vertaalmachine toch ook ondoenlijk zijn, een lid dat strak hangt in een stuk over vrouwen die hoger moeten komen.
Ach wat zal ik zeuren? Ik word niet begrepen, maar in elk geval wel gelezen.