Geluk of geen geluk

Deze week brandde er licht in het oude schooltje in Gronsveld. Grappig vond ik dat, omdat ik nog maar twee dagen daarvoor tijdens een vergadering had gevraagd hoe de stand van zaken ermee was. Ik zag er nooit wat gebeuren. Het was alsof er een vinger werd opgestoken met de woorden: ‘wel een beetje opletten, dame!’

Nog elke dag als ik er langs rijd, ben ik blij dat het er staat. Het is ontsnapt aan de sloop doordat de Aldi niet daar, maar bij de autoweg is gekomen. Een bouwkundig oninteressant gebouwtje noemde iemand het, toen ik zei dat ik het toch wel heel jammer zou vinden als het tegen de vlakte ging. ‘Nee,’ weerlegde mijn D66-collega Boon, mijn leermeester in gebouwen, ‘een wederopbouwgebouw en daar hebben we er nog maar heel weinig van in deze omgeving.’ Dat maakte het wel degelijk de moeite waard om het te bewaren. Dat het er nog staat is meer geluk dan wijsheid, maar sinds kort prijkt het wel op de lijst van beeldbepalende panden die beschermd zijn. Noem dat nog maar eens een bouwkundig oninteressant gebouwtje.

Puur geluk, dat ik er nog langs kan rijden en mij tevreden voelen. En deze week brandde er dus licht, een teken dat het weer tot leven gaat komen en ik over niet al te lange tijd ook eens binnen kan lopen om nader kennis te maken. 

Er is in het Heuvelland nog een wederopbouwschoolgebouw, het ligt verscholen in het groen en aan de voorkant ervan is een lelijke jaren-70 doos gebouwd. Het ligt in een andere gemeente dan de onze, waar ik een wethouder sprak in de hoop in die voormalige school iets te kunnen beginnen met lezen en toerisme en geschiedenis. 'Het is ook geen bijzonder monumentaal pand of zo,' wierp hij tegen. 

1 februari 2018 wordt het gesloopt. Niet alle schooltjes hebben geluk.