Op de trom of toch maar niet?

‘Moet jij niet ook eens op gaan schrijven wat je allemaal bereikt hebt?’, vraagt een dorpsgenote, nadat er alweer een stukje politieke borstklopperij in het plaatselijke blaadje heeft gestaan. Heb ik iets bereikt? Heb ik iets concreets bereikt, dat voor een grotere groep interessant is dan voor de mensen die het rechtstreeks betreft? En als dat zo is, zit men dan op mijn politieke oerkreet te wachten?

Wat ik doe? Peuteren aan de Trambaanfietsroute, attenderen op ook de kleine dingetjes die het landschap verpesten, voorzichtig wijzen op de manier waarop we ouderen met de beste bedoelingen de afhankelijkheid in koesteren, venijnig schoppen tegen plannetjes die al maar meer druk op het onderwijs leggen, sleutelen aan de samenwerking met burgers, dat soort dingen. Het zijn geen grote heldendaden waar de burger acuut blij van wordt. Daar zet je jezelf niet mee op een voetstuk. Toch is dat waar ik het best in thuis in ben: krabbelen, aaien, knagen, masseren, bijten, fluisteren en zo nu en dan eens venijnig knijpen. En een heel enkele keer gillend kwaad, niet mijn beste momenten. Laat met dat arsenaal aan gereedschappen maar eens zien wat je bereikt hebt en bewijs maar eens dat wat er is, uit jouw koker komt.  En toch, de politieke omgeving in Eijsden-Margraten voelt anders dan toen ik drie jaar geleden begon. Sterker doordat ze kwetsbaarder durft te zijn. Is dat mijn verbeelding? Is het mijn verdienste? Of is het de Tijdgeest? Hoe dan ook, het bevalt me.

Wellicht wordt van mij verwacht, dat ik richting komende verkiezingen op de trom ga slaan. Ik oefen, maar het klinkt nog nergens naar. Bovendien heb ik niet het gevoel dat ik boven het schaamteloze geroffel van anderen uit kan komen. Weet je wat, ik doe het gewoon niet. Wat zal ik me anders voordoen dan ik ben?